Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας

Οτι θα έγραφα για τα πολιτικά δεδομένα  στο μπλογκ μου ποιος να μου το λέγε. Όμως τις τελευταίες μέρες οι σκέψεις. οι φόβοι,  η βια έγιναν θυμός και έχουν αρχίσει και με πνίγουν.
Δεν τάσσομαι ούτε σε ναι ούτε σε όχι.
Ναι σε όλα; Ευρώ πάση θυσία; Όχι η θυσία μας έφαγε... πόση θυσία πια; Και για ποιόν;
Αποτέλεσμα δεν είδα και δεν βλέπω.
Ελπίδα θέλω και ενα καλύτερο αύριο, απο σήμερα....Αρκετά θυσιάστηκα εγώ και πολλοί ακόμα τα τελευταία χρόνια...
Βαρέθηκα στις πλάτες μου να χτίζουν άλλοι και γω να πληρώνω. Δεν έχω πια τίποτα να χάσω...Βλέπω διχόνοια ανάμεσα σε ανθρώπους και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει πάλι εγώ να μείνω πίσω για όλους εκείνους που στην τελική  για εμένα τι έκαναν; Ο καθένας όπως πάντα κοιτάει το εγώ του.
Ποιά Ευρώπη; Εκείνη που με άφησε στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης μου χωρίς βιβλιάριο υγείας για δέκα ένσημα; Η Ευρώπη που με αναγκάζει να λέω ψέματα στο παιδί μου με ηλίθιες δικαιολογίες γιατί δεν μπορώ να του προσφέρω τα αυτονόητα.
Ποιά Ευρώπη; Εκείνη που με αναγκάζει να ζω με το τίποτα;
Ενα καλοστημένο παιχνίδι στην πλάτη μας είναι. Οι λίγοι επιβιώνουν οι υπόλοιποι στον πάτο...! Εγώ θέλω μια Ευρώπη με όραμα με ελπίδες με μέλλον.
Θέλω μια Ευρώπη να με στηρίζει.
Όχι σε μία Ευρώπη που με βουλιάζει συνεχώς στο τίποτα.

Με κούρασε η βια ...Γιατί είναι βια να βλέπεις τον πατέρα σου  να νιώθει ανίκανος διότι δεν εργάζεται και ενδεχομένως να μην ξανα εργαστεί...
Και η μάνα σου να δουλεύει για 300€ και να την στερήσε συνέχεια  γιατί μια ζωή αγωνίζεται για να σε μεγαλώσει.
Είναι βία να προσπαθώ κάθε μέρα να τα βολέψω με λιγα....και η τηλεόραση να προσπαθεί να με πανικοβαλει πως η τράπεζα βγάζει μόνο 60€....
Μου φαίνεται αστείο δεν θυμάμαι ποτέ χάλασα τελευταία φορά 60€ μαζεμένα!
Ελπίδα δεν βλέπω πουθενά....Και καμιά συμφωνία δεν θα με κάνει να ζήσω καλύτερα...
Αυτο που ξέρω είναι ότι δια της βίας χάνω τα πιο παραγωγικά μου χρόνια. Χωρίς νόημα. Για ενα χρέος που θα πληρώνουν κι τα παιδιά μας.
Τα αυτονόητα θέλω....Να ζω να μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου φαγητό, Δραστηριότητες, διακοπές,να βάλω πετρέλαιο το χειμώνα, να πάω μια βόλτα για ένα φαγητό.  Να έχω δικαιώματα ως εργαζόμενη μητέρα.
Αυτά μπορεί να μου τα δώσει η Ευρώπη;
Αν δεν μπορεί....ας μην ζητάει απο μένα το Ναι. Όχι δεν μπορώ άλλο να δώσω θέλω να πάρω κατι και εγώ. Κάτι απο αυτά που είχα κατάκτησει με κόπο μιας και δεν βρήκα τίποτα έτοιμο. Κάτι απο αυτά που έχασα και συνεχίζω να χάνω..
Όσο για την άλλη πλευρά λέω Όχι άλλη λιτότητα δίχως αύριο. Οχι στο να μην ξέρω τι με περιμένει..Όχι σε τι ακριβώς;
Όχι σε ενα αβέβαιο μέλλον. Όχι σε οτιδήποτε που θα με χώσει ακόμα πιο κάτω απο το μηδέν που νιώθω πως βρίσκομαι.
Θέλω άλλη λύση μια λύση που επιτέλους θα σεβαστεί την ιστορία αυτής της χώρας.
Τον λαό που είναι γονατίζει τα τελευταία χρόνια.
Το μέλλον του βρέφους που κρατώ στην αγκαλιά μου. Το μέλλον του παιδιού μου που με ρωτάει συνεχώς γιατί τσακωνόμαστε με τον μπαμπά για τα λεφτά.Το μέλλον της γενιάς μου και όχι μονο.
Θέλω να ζήσω όχι να επιβιώσω. Θέλω το μέλλον μου πίσω, τα όνειρα μου, δικαιώματα , και θέλω επίσης να αναλάβει κάποιος την ευθύνη για όλα όσα τραβάει αυτός ο λαός.
Όχι μόνο αυτή τη βδομάδα αλλα ας γυρίσουμε και λιγα χρόνια πίσω.
Μένω λοιπόν αναποφάσιστη μένω θυμωμένη, προδομένη. Νιώθω Μονή μέσα σε όλη αυτή τη διχόνοια.
Αντί να νικήσουμε μαζί αφήνουμε να μας νικήσουν οι άλλοι.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.