Η επανάληψη...!

Μυρίζω γάλα από την κορυφή ως τα νύχια, πονάει το κεφάλι μου απο την μόνιμη πιασμενη κοτσίδα. Η πλάτη μου πονάει κ αυτή...εχω να κοιμηθώ συνεχόμενα τρεις ώρες πανω απο τρεις βδομάδες.
Δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ...
Εδώ και περίπου πέντε ωρές προσπαθώ να μπω για μπάνιο, μάταια!
Τα παιδιά μου πεινάνε  συνεχώς και ταυτόχρονα, όσο κ να προσπαθώ να το αλλάξω δεν αλλάζει τίποτα...
Με το βρέφος κρεμασμένο πάνω μου, προσπαθώ να ετοιμάσω κ τον μεγάλο μου, ο οποίος λέει στον αδερφούλη του..
-Αδερφέ κάτσε να ταΐσει κ μένα η μαμά .
Ο αδερφός όμως τον αγνοεί κ πίνει ευχαριστημένος το γάλα του.
Καταφέρνω να τα ταΐσω...Μεγάλη επιτυχία λέμε.
Να ρευτει να τον αλλάξω, και με απαλές κινήσεις να  τον βάλω να ξαπλώσει, κοιμάται σαν αγγελος....
Βάζω να φάω μια μπουκιά ακούω κλάμα παρατάω φαΐ και τρέχω...Μπουνιτσες στο στόμα..χαχα πεινάει πάλι!
Ξανά πάνω μου το ομορφότερο κόσμημα, το φαγητό μου έχει κρυώσει..Καλύτερα σκέφτομαι να μην φάω αλλο μπας και χάσω και τα κιλά που πήρα και δεν είναι και λίγα!
Κάπου μεταξύ θηλασμού, πάνας, μαγείρεμα πιάτα, πλυντήρια βρίσκω χρόνο να αγκαλιάσω λίγο τον γίγαντα μου, έτσι μου φαίνεται πια αν και είναι το ίδιο παιδί που άφησα εκείνο το βράδυ πριν γεννήσω. Μόνο που μοιάζει να μεγάλωσε απότομα. Δεν βρίσκω πια μικρά τα πατουσακια του... και τα χεράκια του μεγάλωσαν και αυτά. Μα είναι ακόμα μικρός...Λίγο άδικο για εκείνον...
Άλλωστε ο μικρός μου έγινε ο μεγάλος!
Με παίρνει μια φίλη τηλέφωνο, με ρωτάει πως είναι η ζωή μου τώρα με δύο παιδιά.
Φιλενάδα έχει τα ζόρια της, πάλι ξενύχτι πάλι από την αρχή. Φυσικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Αλήθεια σου λέω, άσχετα αν είμαι κομμάτια απο την εξάντληση.  Μόνο που εκτός απο μαμά ξεχνάω πώς ειμαι γυναίκα..
Νιώθω  όμως τέτοια πληρότητα που δεν το αλλάζω με τίποτα.
Και μετά η ερώτηση που είχαμε αναλύσει πολύ, τι γίνεται με την αγάπη όντως πολλαπλασιάζεται;
Ναι όντως πηγάζει απο κάπου καλά κρυμμένο μέσα μας και ξαφνικά σε πλημμυρίζει. Είναι απίστευτο και όμως αληθινό!
Και αν κάτι μου λείπει  φίλη μου αυτό είμαι εγώ.
Ένα μπάνιο χωρίς να βιάζομαι, το μαλλί μου χτενισμενο, τα νύχια μου βαμμένα.
Λίγο μακιγιάζ ενα στενό τζιν και ένα ποτό με τον άνδρα μου.
Α ναι ο άνδρας μου...Μόνο ματιές ανταλλάσουμε τις τελευταίες μέρες...και δύο κουβέντες που καλύπτονται απο τις φωνές του  μικρόυ μου γίγαντα ή το κλάμα του μωρού.
Θα στρώσουν τα πράγματα το ξέρω άλλωστε ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα....αγχώνομαι μόνο που το σκέφτομαι...Έχω και μια εμμονή με τον χρόνο...
Κάθομαι στον καναπέ, γράφω με το ζόρι. Τα μάτια μου κλείνουν. Αριστερά μου κοιμάται η νέα μου αγάπη...μια σταλιά ανθρώπος που αγάπησα  απο την πρώτη εκείνη  ματιά, το πρώτο άγγιγμα.
Μοιάζει τόσο εύθραυστος και τόσο τέλειος ταυτόχρονα.
 Δεξιά μου ο γίγαντας μου ζωγραφίζει. Ο πρώτος μου έρωτας! Τι και αν μεγάλωσες απότομα απο την αναπόφευκτη σύγκριση με το μικρό είναι εκείνος ο ίδιος άνθρωπος που με έκανε πρώτη φορά μαμά. Που με γέμισε αγάπη και χαρές.
Και αν με ρωτήσεις τι θέλω τώρα θα σου πω...
Να ξυπνήσει ο μικρός και να αναζητήσει την αγκαλιά μου, ταυτόχρονα να έρθει και ο γίγαντας μου να μου πει σ αγαπώ μαμά!
Ζώντας την μητρότητα δεύτερη φορά η αίσθηση είναι ακόμα πιο έντονη, ακόμα πιο όμορφη. Άλλωστε είμαι εγώ διαφορετική πια...Πιο συνειδητοποιημένη, πιο ώριμη, πιο έτοιμη ίσως!
  Αγάπη γεμίζει η καρδιά μου και αναμνήσεις το μυαλό.
 Και σε παρακαλώ χρόνε μην κυλάς έτσι γρήγορα....